Jos Runs : Rustig aan

Rustig aan....noodgedwongen

Sporten is één van mijn grote passies en als je het niet meer kunt door omstandigheden dan is het gewoon kloten om het zo te zeggen. Ik wist al in 2011 dat ik een chronische darmziekte had, hiervan ondervond ik niet veel hinder totdat ik eind december 2014 me slechter begon te voelen. Daarvoor had ik vele mooie dingen gedaan met het hardlopen, waarvan het mooiste de marathon van Rotterdam was.

Het begon met vermoeidheid, nog niet zo erg maar als ik thuis kwam van werk was ik gewoon moe. Niet gewoon moe maar meer als een loden last over je lichaam heen. Maar ik bleef doorgaan met het werken en alle andere dingen zoals sporten zonder gas terug te nemen. Ik merkte echter wel dat mijn prestaties steeds minder werden door de vermoeidheid. Tot ergens in april 2015 toen was het ik helemaal op, uitgeblust, kon niks meer behalve slapen.
Na vele onderzoeken, uitproberen van medicatie welke zou aanslaan en ziekenhuisopnamen begon ik me pas in het najaar iets beter te voelen. Toch voorzichtig begonnen met sporten maar helaas kreeg ik weer een terugslag en moest ik weer stoppen met sporten. Gelukkig kon ik wel blijven werken, wat wel veel moeite koste.

Sinds juni dit jaar begin ik me voor het eerst weer beter te voelen.

De lome vermoeidheid verdwijnt beetje bij beetje. Dit is voor het eerst sinds 2014 dat ik me weer goed voel. Toch blijf ik waakzaam, het is en blijft een chronische ziekte.
Tijdens mijn vakantie kon ik voor het eerst weer mooie lange wandelingen maken en langzamerhand ben ik ook weer begonnen met hardlopen. Dit doe ik op een rustig tempo en ga hardlopen combineren met wandelen en fietsen. Zodat er meer variatie ontstaat in de training.

Mijn enigste doel is gezond te blijven en daar werk ik aan. Ik blijf positief en hoopvol. Genieten van de goede dagen is van groot belang en dat doe ik ook.